sen título 0.1

allea de min, tributo por riba das miñas posibilidades.
pérdome nunha salitre co enche todo.
busco respostas.

sen dedos para agarimar,
atopo bocas que alimentan a hipocrisía do ser.
existo atemporal e etérea en cada anaco de dia.
mordo rabiosa os ollos que me aman,
cuspo as excentricidades que me compoñen
e lambo, sumisa, as linguas que me mancan.

áchome vestida con roupas que non son miñas.
acomodada na viaxe dunha vida que non me pertence.
sen mirar aquelo que noutra hora fun,
¿mordisco ou mazá?

eva méndez doroxo

dor de cabeza

estamos aquí, nos furados e os recunchos das folhas,
sen sentido e sen senso, pero na hora do fin do mundo na que a auga zoa con tanta virulencia
que non chego a sentirte.
non podo máis que remexerme na lama, seguir movendome infinitamente,
na humedade que me cala os ossos diantre dunha velha fábrica de coches.

se sigo aquí dez segundos máis vou explotar!

por favor sácame deste espacio no que non me atopo a min mesma
no que ser non é ser,
no que trilho os dentes como maís no muínho.

sendo só farinha molhada na longa noite da vida.

cascuda amada

comprame unha cascuda que fale inglés!
así poder ter quen entenda os meus pensamentos.

unha amiga que se desplace veloz polas miñas pernas.
que esquibe meus dedos asasinos
e que non queira beijhos.
NON!
que non os desexe, nin os reclame, que non os espere!

así ser libre de todo o físico que me atrapa e poder só
ser unha lingua que non falo, un son que non entendo.
as atenas movendose soas nun ar de vocablos.

chove chuva

alongando os dedos baixo as saias mollades dos homes.
atopome esquecida, lonxe das formas xeométricas que marcaron
os pasos que din.
e no medio de todo o caos: agradabel compañeiro, de viaxe, do que as veces fuxo.

intacta identidade

si son, nacida tras unha eterna morte que se apodera de min día tras mar.
unha fiestra laranxa, entre as barras dunha cárcere azul.
¿un hospital?
Fogar: un círculo infinito que se dobra sobre el mesmo ata atraparme.

no medio da illa unha flor branca, fráxil.
si son.

é agora na interminable e esgotadora espera da reconstrucción
na que a fraxilidade se torna raias vermellas, brancas, amarelas, verdes...
tapiz infinito no que perderme.
sumerxireinme no mar tras día a morrer na resurrección das autorizacións.
Deixar de lado as neuras, metida nunha maleta, aparecer do outro lado do finito universo concéntrico.

eva méndez doRoxo

comparativa

visitote dende a comodidade dunha butaca,
coa inmobilidade de quen contempla pasivo unha liña abstracta
rumbo á galeria onde esperan os aplausos ensordecedores do éxito;
Ególatra: amante que nos debora dende a confortable casa dun órgano.

Bebo angorde, ata a derradeira gota de ti, esnaquizando a copa coas mesmas maus
que te acarician nas noites de calor.

Subo ao atril, esquecendote tras dos sorbos... altiva e inalcanzable no escaparate,
co resto de cadros.

eva méndez doRoxo

cotizacións en Bolsa

explórome dende a ingrávida dimensión dun dedo.
repaso cada liña que difumina esta identidade excéntrica,
dotada de beleza pola ríxidez dos xestos; comisuras apretadas, ollos en tensión, respiración controlada,


rebento na soidade dunha sala chea de alentos alleos,
berro coa forza contida dunha vida inexistente,
xunto máis os beizos que se enchen de surcos querendo bicar
todas as paredes brancas que configuran individuos colectivizados,
edificios socias disque...

e agora agardando a madurez dalgunha forma verbal inventada
reinventarei o meu sexo, o cabelo desta cabeza e cada milímetro de pel
para poder saír neutral a ambiguedade dos puntos, sen comas, con pausas, sen horas...

eva méndez doRoxo

sen malícia

toco o meu sexo,
ole a xeado de café, para manterte desperto.

_eva méndez doRoxo