libertadora

contados os dedos da mau
por cada unha das veces que se perderon no meu interior.

contadas as linguas e dentes
pola cantidade de momentos que se atoparon en min.

contadas as liñas discontinuas nas que me abandono
cada dia no espello.

triturasme co sorriso afable do home que non sabe amar
e aínda así ama.

expandesme na mistura de aceite e noces
que sen untarme me untas.

sen máis rigor ca propia imaxinación
arrincasme da monotonia,
remexes ansioso nun cesto
antes de facerme túa
alén de todos.

lonxe dos pensamentos inacertados
que só saben ler as letras
e non descodifican as mensaxes.

conmemoro neste dia
os inventos que creamos para
sen fuxir ser fuxitivos,
sen sorrir ser felices,
e sen adorar ser deuses.

eva méndez doroxo

a dor

doe, seguedo doendo.
non sabemos se algún dia vai deixar de doer.
entre tanto vivimos,
alleos á dor, que para alguns non existe, que non coñecen.

atopamonos mecidos por fios de dores diferentes,
sagrados, intocables, mensaxes do quimico e o fisico que hai en nós.

lemos de corrido para non aprender as palabras,
intentamos eliminar as pesquisas doutros dias,
as letras, algunhas caricias.

sentirnos fortes e felices non significa que ela nos abandonase.
un dia, deitados ao sol, podemos notar a salitre das nosas bágoas
que recordan a súa existencia.

lémbranos que é unha compañeira na viaxe.
contrae alguns músculos e expande outros,
pero cando deixamos que se apodere de nós,
afondamos e o noso estómago berra deseperado;
os ollos fainse pequenos querendo desaparecer
e nós deixamos que nos meza como se tivesemos no berce.

tabilhona

reencontros

testemuñas do pasado que se filtran neste dia.
misturas de bagoas, sal e zucre.
noites de paixón ao caron dunha papeleira.

mordernos rabiosos,
escravos sen dentes na noite,
e lobos doces na coba.

ardo en desexos de berrar,
pero non vas entender nunca esta metalinguaxe.

meus beizos non trasmitir,
meus dedos non percorrer,
meu corazon non later.

tabilhona

hades

pinto ollos nas maus,
nos pes,
catro dedos xusto por riba do meu sexo.

vermellos, nos bordes, os meus,
desenfocan a vida que observo ciumenta
co resto do meu ser.

sobre o escano mézome:
as pernas no peito,
os pes mirando,
brazos ao redor dos xeonllos abertos,
e as maus por sobre as meixelas.

son un corpo de ollos,
significo?

as imaxes pasan angorde, retidas polas miradas
cas perseguen. inquedas?

fagome unha bola,
tapo todas as fiestras pintadas en e sobre min.

o vermello misturase co negro,
imprimindo na pel todo o que vin.

cabalinhos do demo

como libelulas en noite santa,
xuntamos nosos corpos ao calor da lúa.
grilos e sapos contan nosos sudores
aos peons inquedos que axitan o paso baixo farolas.

desafortunados eles!

linguas de mel que se funden unha vez tras outra,
aleteamos nerviosos, desestabilizando o vo ritual,
mollando os ollos no rio.

o solpor anuncia incrédulo brumas, alentos,
risas cortadas, un xemido de ausencia,
no ca miña cama anela a frialdade dos teus dedos,
transportadores mollados de consecuencias alleas.

eva méndez doroxo

circunferencias 1.11

Conmemoro cada segundo no que os ollos aínda non se pechan.
Lambo o invento do human,
aquel que nos fai escravos
e nos libera acariciando cada linha concéntrica.


Falto á realidade e imaxino a velocidade dunha viaxe infinita,
sen retorno.
Porque voltar significaria involución,
perdida de coñecemento,
invasión de vidas pasadas.

Sería só un esquelete de edade incerta nun emboltorio
pasado de moda.

Intentaria pasearme, torpe, por entres deses seres
que algún dia imaxinara coñecer;
rompendo así a maxia dunha segreda fantasia
que me serve de antidoto hoxe,
en que manter os ollos abertos
fai que se me escape a vida toda.

eva méndez doroxo

contrasinal

Escreboche encriptado para que sepas como esquecerme,
borrar cada palabra que che susurrei entre as mantas da nosa vida.
Unha comunidade ínfima de longos silencios que desexo desaparezan da túa mente.
Arritmias contemporaneas de corpos antagónicos.

Esquece o meu nome,
cada sílaba cos meus dedos escribiron na túa pel,
e perdoa o sufrimento previo á liberación.

Morde os beizos para non me lembrar,
bebe litros destos versos para desvivirme,
esperta cada noite sen saber quen son, quen fun, quen serei.


tabilhona

circunferencias

redefinome en cada liña.
estríome; deixando marca: Non esquecer.
conmemoro cada segundo nun berro, en silencio.

lembro que son corpo: interacción con outros individuos,
perdida dunha identidade que escasamente conservaba.

lonxe de min, entre mil oceanos de ossos,
atopaste ti, anhelada memoria, espello das ánimas
que compoñen cada escama desta pel,
inquieta, inconformista, rota, inédita...

sinfonia dunha vida que remata nese preciso intre en que
para o resto de alentos empeza un novo dia.

tabilhona.

Mermach site

Cruzó la calle. Una especie de alarma interna le hizo acelerar el paso. La ciudad estaba en calma, pero él sentía agitación a su alrededor.

No dejes que la paranoia se apodere de ti. Se decía incesantemente.

Verde, ámbar, rojo: el muñequito en verde, por fin poder cruzar. Otra esquina más y estaría a salvo. A lo lejos un coche negro se acercaba, perezoso. El reflejo del sol en la luna delantera le quitó la visión un breve instante, lo suficiente para que las voces se acercasen a él. Mantuvo los ojos cerrados y empezó a correr. Oía las voces cada vez más próximas, susurros que humedecían sus orejas con un aliento cálido. Transpiraba, pero seguía apretando los párpados con fuerza.

No los mires y estarás a salvo.

En su nerviosa huida había calculado la llegada al portal y la situación exacta del mismo. Hurgó en su bolsillo hasta dar con las llaves, una visión casi mística de la liberación. Apuró la entrada en la cerradura, el encaje, el sonido de los engranajes que desplazaban los pesos para dejarle entrar en su santuario, allí donde nada malo le podía suceder.

Mantenía los ojos cerrados mientras las voces se oían esta vez nerviosas, histéricas, gritos. Un sol de colores penetraba en sus córneas a través de la piel. Algo nuevo sucedía. Sintió los dedos de las voces que apretaban su carne, notó un pinchazo, una descarga eléctrica.

- Lo perdemos!! Un, dos, tres…

Y más lejos, como un murmullo que llegaba débil:

- Apareció de repente en medio de la carretera, no tuve tiempo a nada, Dios!!

tres

Chamame Carmen,
nome de canción,
nome dos que non se oen no deserto,
dos que cada silaba soa a zucre, nos teus beizos.

Dame unha personalidade forte, unha dozura abrupta,
unha letra sen melodia que retumbe a moscatel - en copa de sesenta-,
faime corchea nos teu dedos áxiles.

Pero endexamáis me mires aos ollos,
nunca seques as miñas bágoas co teu pano,
non descubras a fraxilidade de cada un dos meus suspiros.

Sigueme chamando Carmen,
e faime túa a cada alento.

adicada a todas as que viven nas sombras, entre pantasmas nun presente incerto.

eva méndez doroxo

tenrura galega, autentica da casa.

pubis infantil do que naces cada noite.
a solutide da túa mau
perdese polos camiños
endexamáis explorados dunha vida.

o sangue que non mana:
unha exalación de liberdade
cando os todos inspiran o teu ar.

na escola, só tres pupitres.
engadome as risas xordas dun mar de hipócritas.
remexome na oscuridade
agardando non estar soa,
medrando no horror do meu reflexo nunha máscara de porcelana.

eva méndez doroxo

nimio senso que nos invade:
música de trompetas desafinando,
violins que relinchan e o bombo clix!

dibuixo no ar con pinceis imaxinarios,
un cheiro naif,
rabia positiva, mocos verdes na rúa.

merda seca enche todo o teu ser:
petos cheos de cartos,
cuncas sen ollos,
e na mau un corazon que non latexa.
autómata da grande urbe.

eva méndez doroxo

mediadora

sons gregos: fonte da que bebemos ata afogar.

chámome demente. irreflexiva muller que atolondrada vive en gaiolas de fios.

todas as cores me tecen.
todos os sols queiman esta pel na que non medra nada.
escindo así toda liberdade
precipitome a nunha a-intelixincia precoz.

pérdida do razonamento lóxico ao que temos que aferrar-nos para que non nos prendan.

agardo no silencio da mistúra de barbitúricos,
que unha mau amiga agarime un milimetro de min,
e así poder voltar a sentir.