cabalos do 78

estranos ao amanecer.
baixo a pel de dragons e paixaros fucsia,
estremecense cuxas e peitos,
co tacto aínda quente da noite impregnada neles.

corpos homoxeneos que agochan narices nos beizos,
inxenuos suicidas que desgarran os segundos
antes de embutirse na monotonia da distancia,
na pátina do esquecemento,
sen suor, sen sangue remexendo as linguas.
sen nada que botar a boca.

baixo outro sol, outros estranos tremeran esta noite
pero nunca voltaremos a ser nós,
asesinos das manciñas dun reloxo,
fai tantos minutos xa.

eva méndez doroxo

circunferencias 1.2

caeronme todos os dentes.
miña boca pechouse un pouco,
non todo,
aínda podo respirar.
pero o que caeu cos dentes foron as verbas,
que sei que algun dia tiven,
e que agora non atopo en min.

cómo comunicar?

eva méndez doroxo

pan da memoria

as veces na primeira capa da vida,
roemos pan duro,
fodendo as encías,
endurecendo os dentes,
aprendendo a xerar saliva para tragar facilmente.

esquecemos a aprendizaxe,
non temos memoria,
carecemos de referentes.

o dano que nos fixo sangue no primeiro alento,
quedou tapado polas madelenas blandas que viñeron nos seguintes anos.

sen saber cómo,
as veces,
boto os dedos a boca e lamboos para tornar o frío deles.
é nese xesto mecanico, incosciente, no que aparece na miña mente
un neno, con dentes de leite e algo na mau,
só sei que é algo duro, algo que me mancaba.

eva méndez doroxo

resurreccions

resurxes dende as cordas dun contrabaixo.

coa vibración asimetrica de notas raspadas nuns dedos endurecidos,
que non poden agarimar.

insensibeis teus ollos,
permanecen baixo terra,
roidos polos cocos.

pero meus beizos tremen por te descubrir na oscuridade,
baixo unha capa de mofo,
un sorrir enigmático,
ademán do que non quere ser atopado.

eva méndez doroxo

politica das afinidades

guitarras desafinadas e cordas vocais desgarradas.

o berro afogado en aceite fervendo,
ideas abortadas no primeiro ciclo da xestación,
risas.

líderes silenciosos con cuncas valeiras e ollos de vidro.
unha lingua que percorre os beizos viciosa.

maus cortadas que non sangran porque foron queimadas na amputación.
pes atados con centímetros de cadea dobre,
pasas rexidos por son de tambores.
ollos que brilan lambelos.

baixo a lama, tras o derradeiro escravo,
camiños interminábeis de esperanzas,
o seu tamaño: entre un 35 e un 46.
e tras deles, aínda máis fondo, máis invisible un 38 que se ergue
coa boca cosida e a dignidade marmórea dunha estatua
que sobreviviu ao paso do tempo,
as inclemencias dos ollos que brilan, as linguas lambelas e as risas humillantes.
xesto de pánico.

eva méndez doroxo

puntos suspensivos

sen preambulos, nin avisos que soen a ameaza,
sen apretar os músculos da barriga para non deixar escapar o medo.
para que non se note que este perfume que levo só pretende
protexerme dos teus ollos, das maus que un dia amei, do sentir que aínda doe.

un chisqueiro para encender un piti,
creando un escudo de fume e así poder aforgar a lingua mollada,
desexante e temerosa de ti.

no peto a nosa foto rachada, símboloinequívoco de que non me amas.

tabilhona

insomnio

hoxe erguinme, sonámbula, bañada en bágoas.
novamente.
pensei co sentir xa non era dor,
desdibuxados os dias nos que bebiamos barbitúricos para esquecer.

sen medo cando tou desperta,
mais cando morfeo me visita seu elixir deixa a flote a verdade.

tabilhona

blues

.... i lose my blues ...

tamboreasme na illada dunha noite que espiga.

non atopo sentido as frases,
inconexión linguaxe-cerebro.

perdín o máis prezado do soño,
o tesouro que gardaba baixo mil almofadas.
xa non lembro como era.

as trompetas da morte nacen aos meus pes,
saen por todos os recunchos, asfixiándome;
coa altiva parsimonia de quen ten unha misión no mundo.

buscareinte baixo o taladro constante do meu tímpano e morderein
miñas inquedanzas con queixadas de loba.

eva méndez doroxo

amanitas

entro en trance,
son figura borrosa nos teus ollos,
e ti desdibuixaste nos meus.
como caricias non dadas.

imaxino nosas conversas
e teño resposta as incongruencias,
pero sentada, ao teu caron, o xeo que hai entre nós
acouga meus pensamentos.

fermosa ignorancia que me libra dos dias.
tecleo coa rapidez do corre-camiños
pero son igual co collete, sempre empregando
os defectuosos aparellos Acme
para descomunicar contigo.

eva méndez doroxo

significando

gostaba máis do mundo cando os absolutos tiñan sentido,
cando as palabras significaban por ser pronunciadas,
e un sempre valía toda unha vida máis alá do tempo.

as etiquetas existían sen dúbidas,
sen necesidade de escapar delas porque non eran mal ou ben,
simplemente eran.

as operacións realizábanse coa lentitude das estacións,
e a rapidez do clima,
pero non tíñamos que morrer en vida mil veces
para entender-nos.

boto de menos o tempo en que as bágoas tiñan un valor,
e os oídos escoitaban atentos as propiedades da ialma.
no que ser filólogo non era máis que ser poeta,
e o coñecemento era só ser sabio.

os dias nos que sentados diantre do espello,
peiteabamos o pelo para ser parte da comunidade.

agora,
no século en que todo é posible,
buscamos a diferencia, fuximos da etiqueta, mastigamos palabras nas que non cremos,
e soñamos coa eternidade da que non queremos formar parte.
anhelo aquel nunca que contiña o todo.

eva méndez doroxo

descuberta

"Uniforme:
Tão só eu,
vestido às ordens
para ter a forma única
de mim mesmo."
M.Pico

a seguridade de non ser ollada,
na tranquilidade da túa celda,
poucos centímetros para ser libre.

un hotel no que pasar a noite,
camarote dun barco que te trae lonxe de ti.

negas o reflexo dos teus rasgos na pantalla.
pechas algo máis a porta,
para non poder saír.

nin fiestras, nin chaves,
pero o cheiro da individualidade é illa no teu sentir.
paseas calma deslizando os dedos pola túa prezada identidade.

eva méndez doroxo

reserva

cómo me extorisionas.
retorces miñas ideas en continua felación do incosciente.
intento resistirme coa política dos pensamentos,
a forza do coñecemento indómito que flue polo cortex.

sen medo,
con dúbidas,
coas meixelas encesas de escalofriante rabia.

medro dende o mínimo recuncho da opresión,
e resisto na medida do alento
que endexamáis se apaga.

eva méndez doroxo

indómito tempo

o tempo detense xusto no microsegundo que nos separa.
teu cheiro invade meu cerebro,
os ollares pérdense nas liñas do chan,
podo sentir o palpitar da túa vida.

mollo os beizos, fraccionados polo meu propio later.
inspírote reténdote dentro durante toda esa parálise,
sen exhalarte.
controlo meus fluídos para non tremer na proximidade,
para que non leas a miña paixón.

sométome á mau que me brindan para escapar de ti,
no momento exacto no que o reloxo de area volta a deixar caer os grans.

eva méndez doroxo

ave fenix

como outra muller.
érgome cada maña dentre as sabas molladas.
pero cada noite tremo no mesmo corpo.
cansada de ollar os adeuses dende o espello.

como outra muller.
vístome nas medias de cores,
encho o bolso de soños,
e conto os minutos
para ver coa mesma mirada,
magullada, excéntrica e desconfiada.

como outra muller,
prefiro estar sempre no mesmo lugar.

eva méndez doroxo

como se transmite o son?

na profundidade dunha cadeira.
erguida en xesto de rebeldía,
non deixando fluír a rabia.

embalsamada pola luz fluorescente
que reverdece a dermes.

trepanada polos dedos invisibles
que calcan o ferro na testa.

a única conexión co mundo dos vivos,
son eses cen elementos xeométricos
aos que aferrarse:
dor de derradeiro alento.

sentir nos beizos secos unha feble brisa
que disipa a fluorescencia da pel,
e relaxa a presión das ferramentas
instaladas sobre o cranio.

eva méndez doroxo

interpretame

interpreto as verbas da lingua das serpes.
sesegas eternas polas que me perdo.
no sol, adormezo sen me queimar,
pero cada dedo teu marca a miña pel
máis profundamente que calquer ferro.

eva méndez doroxo

telefonia

sen fíos comunicamos.
todo o noso mundo é rexido
por impulsos magnéticos;
impercepibels, suaves, intensos.
crávansenos na pel reaccionarios,
nun xesto indómito de paciencia e sumisión.

ritual aprendido nas grandes urbes;
nas que sen timbres chamando á oración,
sentímonos alienados en nós mesmos.

agora, no silencio punxido, das paredes caleadas,
aprendo a non percibir contrasinal.
somerxo meus pensamentos
en complexos mecanismos etéreos
para non oír badaladas metálicas na miña lingua.

reposo a axitación e a rabia
entre numerosas páxinas desteñidas
para concentrarme
na perdida absoluta do coñecemento
e así atopar as Respostas.

eva méndez doroxo

a poesia do cotián

cólleme! aprétame!

sacseja'm com a una baldufa.

dame voltas e ponte lonxe.
faime suplicar na tolémia do redor.

al ben mig arrosega'm,
amb armónics,
dolços gestos del foc.

alumeame toda,
con gotas microscópicas de auga salgada.

encheme de todo antes de valeirarme
coa virulencia do furacan.

camí que insta al repós.

con ollos de mioca
deborame o fédago
só un segundo antes de que me perda de todo.

tabilhona

comedor de bicos

anfiteatro oculto onde se preparan
as comidas dos deuses.

ciumentos tesouros, de neves virxes,
nos que non hai mistura errada
nin combinación imposible.

fauces dentadas,
que se voltan algodón de zucre.
derreten tensions,
sorprenden paladares.

nalgún recuncho de nós
deboraremos os microbios
que moven nosas bocas mecánicas
nun festín impropio
sen rematar o éxtase.


eva méndez doroxo

en activo

corrixeme se me equivoco.
non mordas as linguas alleas e dime a verdade.

minte só o necesario para que te entenda.
pero non complazas o meu ego só por medo.

vas morrer?
algún dia, eso espero.
mentras xunta os beizos,
formula frases,
deixa oir o inconformismo que nace
do punto impúdico
que outras chamaron inmoral
e que é o principio e fin de todo canto coñecemos.

linguaxe segreda na que a verdade existe,
tan só,
se a pronunciamos.

eva méndez doroxo

en proceso de elaboración

nove meses dentro de nós,
aprendedes a coñecer-nos,
comedes do que somos,
faceis-nos vomitar.

entre sangue dor e alegría
saídes do noso corpo
e criamos-vos, desatinadamente.

para concluir-vos
nas vidas nosas vidas,
en apariencia iguais,
en essencia diferentes.

eva méndez doroxo

conspiraciois

xigantescas maus de cobre saen do mar.
sento nelas, contemplo bater as ondas,
pousar os paixaros, zoar o vento.

eu inmóbil no medio da inmensidade
teño o desexo oculto de cas maus se pechen
e me leven con elas ao fondo do azúl.
sentirme caer pouco a pouco
soltando lastre,
burbullas de oxixeno entre os beizos sorrintes.

cos ollos abertos nun outro mundo que non coñezo
aprender a escoitar do silencio
a berrar na luz
e despertar na frialdade.

sentada, agardo ser descuberta.

eva méndez doroxo

versos para sorrir

Levo un tempo recollendo as críticas contructivas sobre a natureza dos versos que aquí publico.
Non lembro as verbas,
o significado: desolación, tristeza, amargura e todos aqueles adxetivos que describen ao ser human só nunha ínfima parte pero que son un todo e sen os cales imaxinarnos a felicidade seria imposible, pois non a recoñeceríamos.

Reflexions axeitadas.

Gustame ler as palabras e reinventalas, lexitimizalas, enchelas do significado propio. Nós somos os donos do verbo non o verbo o noso dono.

As veces, máis das que gostariamos, somos escravos da nosa dialectica. Pero propoño unha visión máis ampla, diriamos que se poderia definir como meta-lectura.

Imaxinemos un poema como un laberinto infinito con tantas combinacions para chegar a saída que ao final ningún camín é o incorrecto porque somos nós os que lle damos forma.

Sen chegar a ter a verdade absoluta cada verso é un universo, qué significa? o que ti queiras ver, ler, sentir e experimentar nel.

Eu só poño o medio, ti pois o resto.

eva méndez doroxo

comunicando

para as despedidas:

- un papel, unha liña, un telefone, un alento, unha caricia.

para os encontros:

- duas medias de rede, un zapato, os dentes limpos, gomina.

para enredarnos:

- cunchas na praia, unha árbore por cama, lentes de sol.

para decirche adeus e que non volvas:

- xemidos contidos, bagoas non derramadas, verbas diseñadas.

tabilhona