contracorrente ortografiada em portugués

rependuro nacos da incongruência
exposta no chão a impudica realidade dos sumos polvilhados com canela
do outro lado do espelho, marmórea e transparente, a figurinidade do que acontece

não há uma autêntica expressão do silêncio
as palavras invadem cada parcela de inconsciência para se flutuarem e expandirem
crescemos apenas na concentração intrínseca dos olhos em fecho
desejando que as raízes possam acalmar os berros internos que libertam a podridão do existente.


obrigadisima incomunidade

contracorrente

penduro novamente anacos de incongruencia.
exposta no chan a ímpudica realidade dos zumes espolvoreados con canela
e do outro lado do espello, mármorea e transparente, a figuración do que acontence.

non hai expresión de silencio auténtica.
as verbas invaden cada anaco da inconsciencia para fluctuar e expandirse.
nós só podemos medrar na concentración intrínseca dos ollos pechos.
desexar cas raíces das árbores un día calmen os berros internos liberando a pudredume existencial.

pero non podemos escapar de nós mesmos.

tabilhona

contacto

córtame os ollos e falemos de sexo.
interlocuemos unha narración explícita na cos nenos non interveñan.
(tampouco as arpías moradoras dos intestins da fame).

rogóche que me abandoes, que non sigas comendo os teixidos que me compoñen.
móstra túa natureza salvaxe, teu ardor impropio e organiza un aquelarre para purificar meus peitos cóncavos.

renumerar as cousas non as fai máis reais pero alomenos alimenta os egos.

tabilhona.

loc xxx

respirar neste instante máncame.
preciso arrastrarme baixo o chan, reptar cobra oscura e deixar miña pel absorber os gases da vida.

modifico os sólidos contra as uñas de salitre e magnesio.
debo ser aspirada por un organismo maior.
un río de lava que penetra na porosidade dilatada do eu para cuspir as frustacións.

eva méndez doroxo

etra 1.2

résgame.

intersecciona teus movementos felinos na miña ideosincracea e lastima meus dentes furtivos.

corro tras chans de sangue no fondo dun oceano de asfalto.
o gris conmemora o nacemento da estupidez humada,
analoxía petrea das naturezas mortas que anidan en min.

raspo o fémur coas conchas que rouben na noite e vexo a orxía mariña entre os meus pes.
non es alleo aos fluídos cósmicos.
desexante desexado, afonda un pouco máis en min.

eva méndez doroxo.

retállame

concretando os parámetros irreais, as identidades cruzadas nas que perderme.

abrir a boca inspirando os insectos que se apegan na larinxe.
morder os ollos alados sen sentido para desaparecer na profundidade dun estómago que nos dixire a todas.
mulleres coladas nunha traquea ferrada.

eva méndez doroxo