deixame amarte

cando teu verbo impacta sobre min
esnaquízame.
teño que morder os beizos
para conter as bágos,
pechar o puño
para conter o sangue
que desexa manar salvaxe por todo nós.

rabioso atópasme espida
baixo a manta,
nun recuncho do cuarto
onde cada día me encerras
por medo a que escape,
novamente, de ti.

eva méndez doroxo

sangue

a circunferencia dá voltas na miña testa,
non comprendo a dor,
entendo de emocionalidade
pero non falo o idioma pel.

comunicar_

atrapada na parábola dos outros
os que me observan
intento artellar o discurso.

_ comunico

ante vós áchome espida,
non tapan miñas branduras os vestidos do tempo,
as cicatrices das loitas anteriores son o ropaxe que vos amoso.

cominicamos?

ollos que xulgan,
verbas que firen,
risas que me alonxan do neopopulismo austral.

na illa.
vexetando.
simple e aterrada, estou.

eva méndez doroxo

tornasol

percórrenme os medos
aterezo nos fios dos que me penduras,
tentáculos nacentes nos teus dedos.
síntome presa das lembranzas
do rumor dun día que non chega,
de teu sorriso alen de min.

eva méndez doroxo

tristeza serie B501

reconfiguro o código pel,

aínda en min,

teus beizos,

túas maus,

ti.

deconstruo o que fun,

agochada no fondo do vector

descrita entre berros e sudor.

recollo cada anaco de nós

para entregarllo a ela,

a que non te coñece,

a que ti escolles cada noite na néboa.

eva méndez doroxo

x 389

oculta entre nostres absències
no tinc conciència d'existir.
penetro a l'inconcient
desconfigurant els ossos,
no et trobo al final del procés,
ets l'espectador de la meva incongruència.
m'enyores?
mai has entés el meus cos,
la meva llengua húmida parlant dels contorns,
exhausta vaig caure al penyassegat del teu ventre,
inexplorat, auster,
m'allunyes de tú,
em tornes invisible a la teva pell.

eva méndez doroxo

eu falo 2

contracturada a miña lingua desexa.

aniquilada, no sangue, agónica, a miña lingua protesta.

significa,

chora desligada dos teixidos da boca,

significa,

está na cadea,

debilitada, morna, a miña lingua acaricia.

es a miña lingua, voa.

eva méndez doroxo

febreiro

incompleta sen teus dentes,
miña pel queixase,
ausente agardando,
no xeo,
que te pouses nela.

co sangue mane da túa boca.
perder o coñecemento,
e cortarnos coas palabras
no momento exacacto en que te pouses en min.

eva méndez doroxo

lleis de la perspectiva

teño lume nos dedos,
ardo.
imparable debórame a necesidade de ti.
sorpréndome ante teu ollar perenne
e as túas xélidas maus
envolta en chamas.
carbonizadas as lembras doutros días,
atopámonos exaustos de nós
forzados a apagar o combustible inflamable
que nos constitue.

eva méndez doroxo

incompleta

tou, (tamos),
experimentando.
qué comunico?
non oio os teus lamentos,
berra con máis forza.

ansío cos ouvidos estoupen,
se enchan do teu son.

agarrame,
agarrame,
agarrame, faime túa.

sen forzas,
exausta de silencio,
lambo o apendice de nós.

eva médnez doroxo

convulsa 0008

as cores,
ollos que admiran o paso do tempo,
crávanseme na caluga.
penetrame a brétema do inconexo,
son,
existo en ti.
mesmo unha páxina en branco,
retallo a cornamusa desta identidade.

eva méndez doroxo

amanece

algún día descubrirasme,

entenderas que todo isto só é unha mentira,

co único que pretendo é que me vexas.

comunicarme contigo,

transmitirche a miña existencia.

nacín na invisibilidade,

e dende ela ameinte,

agardando na neboa cos teus ollos me vexan.

eva méndez doroxo

sub

esquecida.
manipulas o sentido da acción,
transportasme ao mundo dos soños,
alimentas a ilusión.
confio,
entrégome ás formas impensables,
entretézome coa pel,
infinita, doce,
no rincón, esquecida.

eva méndez doroxo

els enciams

incomprendida da comunicación.
remato as páxinas co sangue doutras vidas.
parézome a min mesma,
mais son algo diferente a todo eu.
comprendo as caricias,
os agarimos das telas,
disfruto os fios de cotón,
as cores no peito.

imposible adiviñar os pensamentos,
plasmar en 7 versos
as verbas concretas que nos especifican.

incomprendida,
afondo na desesperación dos que me tocan.

eva méndez doroxo

tortuga de sorra

sóc una caricia a la teva memòria tàctil.

un objecte inanimat

amb qui un dia vas jugar a coneixer.

pretenc que les teves escames m'oblidin.

quan em respiris, 

les teves branquies atrofiades, tornaran a respirar.

podrem nedar a l'estany dels improbables,

jugant a ser impossibles,

a tant sols entreteixir-nos l'un amb l'altre,

aliens,

invisibles.

eva méndez doroxo

flamenco 4

es o número maldito,

a combinación dixital imperfecta.

non é posible sair impune amandote.

deformanse os cartílagos,

a figura circunfléxaseme e simplemente

abandoo a miña conceptualidade.

son múltiplo de ti,

unha obscenidade non nata

pola que loitar.

apresúrome, 

agochote no peto,

orballan dias de mutación.

eva méndez doroxo

macbook

quero saber que pensas cando te toco.

preciso comprender o porqué dos teus xemidos.

cantos receptáculos ten a túa suvidade,

cómo organizo a desinformación na que te atopo.

saberme integrada en teus circuitos,

nomeada na sílaba sonora que significa nós,

amosarme na dureza do dia

sen bagoas,

fría.

sobre os corpos,

o ruido.

baixo a tela,

nós.

eva méndez doroxo

bébeda

tornarme pedra desexo,
para que me vexas
en total dimensión.
tridimensional segundo as normas,
infinita segundo eu.

que o gris enfríe túa mau,
aínda quente.

xirar eufórica
dende teus pes ata o peito,
e aniñar no furado
que túas costelas me gardan,
alí onde sen terme teisme,
sen saberme sábesme,
sen sentirme síntesme.
eu,
a pedra infinita que te agarda no mar.

eva méndez doroxo

gramatica dos sentidos

doe no peito cada punto e aparte.
obvío as mayúsculas só para evadirme de ti,
túa existencia persigue o rastro
dunha identidade fráxil,
dunhas maus que tremen e dubidan cada coma.

doe no peito cada silencio,
cando o alento me falta,
cando o cerebro se para intentando non pensar,
cando o ar, respiro,
cando preciso facerche calar.

non teño ferramentas,
nin ollos,
non teño mostras da realidade,
nin os mapas topográficos dos sentidos,
os cinco, seis, sete mil sentidos nos que perderme cada segundo
antes de espertar inxenua,
virxe de puntos,
de comas,
de ti.

eva méndez doroxo

penso en ti

aínda quente, teu corpo, sobre miñas pálpebras.
os rabuñois da ignorancia
axítanse baixo a dermis retallada,
as letras.

cartografia indescifrable es para min,
cando ocultas teu rostro na fraxilidade dos dias.

sinto como teus pasos se achegan a outro corpo,
escoitote bater na porta do lado,
ollarme sen verme,
bicarme nos beizos doutra cara,
que sendo miña non son eu.

eva méndez doroxo

dias de chuvia en Barcelona

esvaro pola lama dos agarimos,
invadida pola humidade,
nosa pel, de mármol, ábrese na secuencia infinita.

o forno aterece imposible de ternos,
morder a herba mollada
antes de descender ao inferno,
mostrarnos aínda inmersos
na desesperación
dun alento contido.

eva méndez doroxo

7 horas

sete horas marcan a diferencia entre ti e o resto de homes.

es ti, o que pola noite pesquisa miña pel de amendoa,

es ti, o que sen sabelo esconde o fuciño en meu pelo crecho,

ti, o que afonda na configuración errónea da circunferencia,

un anaco de nós, un pedazo de ti,

unha fiasca de min, 

baixo as sabas de xaneiro.

eva méndez doroxo

assegurances

críspasme os nervios.
atolodrada, baixo a rabia da contención,
os miolos escúrrense pola boca,
atravesarte co coitelo,
ata que a gorxa pare de berrarme.
farta.

eva méndez doroxo

de llengües

nua,
sota l'alfabet,
em trobo.

els interrogants lliscan per l'inclinació dels meus malucs,
buscant les respostes de l'inconcient.
els allunyo de les meves formes.

xisclo.
l'exclamació es fa eterna,
però avit vindran els punts suspensius
per endreçar la convulsa gramàtica
que allibera la meva pell.

eva méndez doroxo

DJIA

humidade consonante na que inflamar miñas papilas.
sorberte en cunca,
mollar os beizos nas sésegas das túas imperfeccións,
arder.

desplazar os dedos ata a viscosidade na que mergullar os sentidos,
propoñer unha pausa antes de deborarte.

invadida,
exausta,
pecho os ollos para poder sentirte percorrer o meu organismo.
fame, teño fame de ti.

eva méndez doroxo

en català és possible

no comprens la meva llengua,
malinterpretes les meves paraules,
els gestos,
les caricies.

sóc un animal en cautiveri,
i les teves mans m'ofeguen.

pateixo hipotèrmia quan ets a prop meu,
però et necessito per cremar-me amb la rapidessa d'un llumí.

no entens ni de qué parlo,
llegeixes erroni les meves nines.
m'agradaria poder tancar la boca,
apagar els ulls,
ser l'objecte inhert que t'estimes,
però l'electricitat em fa moure,
els músculs no obeeixen la teva voluntad.
m'ofego.

caic amb celeritat en les espurnes del teu cos,
i no em cremo,
m'escalfo, i t'enyoro.

tinc sed.

eva méndez doroxo

cortisona

o reflexo do que fun,
as cinzas da miña existencia no mundo dos bípedos,
o retallado alento entre as plumas da cama,
unha fíasca de luz brilando nos teus ollos.

existín noutro tempo,
entre outros brazos.
cando os beizos queimaban a pel,
transportándome ao cosmos.

agora, xa vella, son a casca dunha muller.
o fondo dunha identidade perdida na néboa.
fuxiches de nós, levandote o significado da vida.

eva méndez doroxo

dieta

demasiado condimenta esta existencia austera.
no fondo da pota queda a verdadeira substancia madre,
o meu Eu infinito,
ese ao que me achego,
para lamber os dedos nel, pero que non alcanzo aínda.

eva méndez doroxo

eu falo

ahir et vaig somiar.
duies les marques de la nostre maltreta identitad.
eres la musa despentinada dels utópics,
éssers, com jo, que encara tenim ales per somiar.

el edictes ens perforen la carn,
destrueixen la nostre essència i ens aboquen,
en aquests temps de llibertat,
als penyasegats de l'ignorancia.

eva méndez doroxo