segunda-feira, julho 19

Facenda Pública Deudora por IVE

técnica bicolor de desformulación asimétrica.
conciencia anormal,
funcionamento androide,
polaridade invertida.

tesouros de anteriores vidas,
astros e lendas que me enchen os pes.
funciono como un reloxo:
extremidades por imposión cósmica,
que xiran e se articulan
independentemente de min.
corrosión do evidente
para sulfatar as lembranzas dos dias de praia.

eva méndez doroxo

domingo, julho 18

pronóstico reservado

escama a escama sucédome na túa pel anfibia.
rastreámonos angorde, desconfíados.
reptil e anfibio, mostruos baixo a auga,
humanos fronte o espello.

perdo a cordura, esquecéndome da miña forma, en teus beizos.
aprendo a ser eu aínda que me percorran as túas falanxes.

ollásme no ritual transformador,
humana-montruo-humana,
monstruo-humano-muller.

eva méndez doroxo

sábado, julho 17

tattoos

tatuada, a nosa vida, na pel, no teixido, en nós.

sexta-feira, julho 16

volta da concubina da morte

familiarizada coa morte,
xogo,
no fío da navalla,
entrego o meu sangue ritual,
extírpome os ollos e os beizos,
achégase o clímax da noite,
sen accesorios, entrégome a ti.

eva méndez doroxo

quinta-feira, julho 15

en el castillo

incorregible,
eterea,
exhausta-exhalo.

el aliento corrompe la aniquilación esencial
que compone el yo.

falange sobre el pecho:me desgloso en capítulos para ser consumida.

no infravalores el poder de las cortinas de humo,
me lanzas, te abarco, me tienes.

los diálogos se superponen,
la formación del ego se difumina en un silencio heroico.
te quiero,
te anhelo,
te deseo,
te siento.
te pierdo.

eva méndez doroxo

quarta-feira, julho 14

del quadern d'obssessions

he emprés un viatge sense retorn,
un camí que s'esborra a cada pasa
i no permet girar cua.
especifico el meu estat natural a l'entrada del túnel,
no vull que cap dels altres espéctres que bordejan
les meves vides, s'espanti.
sóc jo, un ésser diminut, afortunat quan es sotmet
a la bidireccionalitat de l'ona expansiva d'un altre ésser
anomenat, a vegades, explosiu.
formulo la qüestió que em preocupa a la superioritat cósmica
i segueixo camí, sense fer dressera, sense tornar enrrera.

eva méndez doroxo

obsesions, seri XXXY

constantemente atravésasme,
enraizas nas miñas constantes vitais
e atacasme furacanado e doce.
increible apelación do irremediable
cando te fundes no oxixeno que me alimenta.
formulo a irrespostable pregunta,
infinito pretendes respostarme
facendo manar sangue dos meus ollos.
sigo na corda,
equilibrando o xeito inesquecible que teñen
os beizos sobre a pel.

eva méndez doroxo

terça-feira, julho 13

adicta 5

perplexidade numérica cando te esnifo.
subes polas miñas fosas nasais,
a velocidade tórnase incalculable,
invades o meu cerebro en esfervescencia pasmódica,
e abandoasme coa lentitude do amante,
sen forma, sen pausa.

precísote tamén na boca.
non me abondan as lembranzas nos teixidos,
que sen memoria te borran,
descoñécente e aínda así, confundidos,
desexan cos invadas novamente,
como antes,
como agora.

esnifarte baixo as telas, novamente, adicta a ti.

eva méndez doroxo

adicta 2

meixelas de suavidade infernal acarícianse na discreta oscuridade.
só lembranzas deses días nos que conspirabamos en absoluto silencio.

eva méndez doroxo

adicta

compro, no mercado dos imposibles, esa droga chamata TU.
abastézome por séculos,
incorporándote a miña dieta diaria.

evaméndez doroxo

sexta-feira, julho 9

quantes hores haig d'esperar-te?

sento la frescor del teu alé
més enllà de la porositat que em conforma.
el misteri s'aproxima amb reptil subtileça,
ple d'errates i incongruencies.
l'espit de saber-te a prop
traiciona la meva cadencia,
fent-me descubrir-me els ulls,
mirall en el que els reflexos
deformen la realitat orbitant.

nosaltres, els ciborgs, no pretenem substituir
la mundana correcció orgànica,
tan sols, sentir-vos dins nostre,
en el vostre interior mostrar-nos
i formar part de l'éssencia vaporossa de l'alé
de qui abans i ara em penetra silenciós.

eva méndez doroxo

combustión

comunidade segreda baixo as telas.
torniquetes salvaxes entre as bocas.
mostrario de pes e bandougas,
de simpaticas narices,
de linguas inquedantes.
deitada nas costas do incomprensible,
mergullada no alto dunha enrruga,
afondo no innomeable do teu corpo,
balea eréctil en desprazamento vertical.

eva méndez doroxo

quinta-feira, julho 8

funambulista

l'infinit cosmos del teu anel
em transforma en ésser inmortal.
arrossego les parpelles per una inmensitat
que reconec com a propia,
cercan-te en cada replà del meu cos.

simplificant les lineas
l'adversitat em mostra
que l'organisme s'apropa al límit
per poder mossegar la felicitat de trobar-te
entre les meves dents.

tinc sed de tú,
de nosaltres,
d'ells.

eva méndez doroxo

catarsis troquelada

confrontanse as imaxes calidoscopias da imaxinación imperante,
significados oblicuos de configuración asimétrica.

tornáste imaxe difusa entre os watios de sudor,
alonxados do cosmos,
formámos un novo universo de agarimos distantes.

exaltación do productivo,
contaminación do plasma,
supresión de intelixencia.

eva méndez doroxo

terça-feira, julho 6

sintàxis

aleshores s'obrí la porta.

els ulls enigmàtics pujen per les camens,
el formigueix eclosiona,
quan l'encreuament dels cossos fa impossible la retirada.

una dona nua,
una dona sola,
una dona abstracte recorreguda per un exércit d'insectes
que conformen l'apariencia de l'home,
l'ésser antagònic que m'explora i m'inspecciona
sota la mirada inquieta del qui se sap descobert.

aleshores, s'obrí la porta.

eva méndez doroxo

a_polític_a

sin ser unha malgama de cemento e ferro
axústome á estética cidadá.
un peón na estrada,
unha vella no fondo do mar,
algo no ar que nos fai soñar
que a vida sen soños é a realidade
do estranxeiro.

eva méndez doroxo

pesquisas

atrofiadas extremidades alleas ao corpo,
dormitan na profundidade motriz
dunha nova forma de vida.

acostumados ao simple,
os organismos superiores
aniquilan a complicidade orgánica
da linguaxe astro-circular.

atópote anómalo pero non podo
resistirme ao complexo da túa lingua.

eva méndez doroxo

segunda-feira, julho 5

dificultats léxico-sexuals

cauen les fulles tardorenques
quan abaixo el mitjons de l'inconcient.
afortunat l'home que esnifà la meva
essència abans que es solidifiqués
tota jo.

repto sense més ambigüetats que la meva pell nua.
exclusivitat analógica dels temps físics.
com abans, ara, sempre i després seré
l'objecte inanimat de l'ànima homónima
d'altre ésser escaïent.

eva méndez doroxo

sexta-feira, julho 2

mostruario

con cada pé dibuixas a oblicuidade
das miñas cadeiras de musa.

sen levantar os dedos da xanela
informas ao mundo de que somos amantes.

nun xesto silencioso apodéraste de nós,
extranxeiros na escaleira,
veciños de viaxe no tren da vida.

eva méndez doroxo

quinta-feira, julho 1

esparrixidor

as puntas do cabo do mundo achéganse,
sintoas entrara na porosidade efímera
dos recordos,
aqueles, nos que os dedos percorrían os beizos.

énchome de materia sol para explatar
nas bágoas contidas dos teus ollos de cristal.

formulado está o eixo a ningunha parte,
amarte é, a inversa do grosor dun pensamento.

eva méndez doroxo

Free Counter and Web Stats