non aturo unha realidade na que os teus dedos non percorran a miña pel,
na que non te sinta penetrar no absurdo das miñas dúbidas,
e que as túas falanxes derretan as verbas nos meus beizos.
non aturo saberte no outro extremo de min,
no lado que xa non habito,
na habitación onde dormen os agarimos calados,
entre arañeiras e ferro.
pero ti non desexas, xa, pasearte espido pola miña incredulidade.
non pretendes ollarme pétreo, mentras a roupa se invisibiliza.
xa só queres entregarte ao silencio e o esquecemento,
compañeiros eternos na miña viaxe cara a ti.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário