esquecérate,
pero os medos enrredados no teu pelo fixéronme recoñecerte:
cruel, asfixiante, incompleto.
tiveches fillos.
pequenos seres de sal,
aniñaron neste abrigo e pesan.
aliméntaste das miserias doutras mentes,
esas ás que non poideches doblegar coa túa verba de xeo.
e aquí estou,
contemplándote,
espido, cuidando das ninfas sen eclosionar que te farán eterno.
vexo o medo en ti,
agora vexoo, sintoo, cheiroo,
e arrincoo da dermis do meu colo,
abortoo con profunda espiración,
sorrindo escandalosa.
o lume,
única solución para nós,
arder vos: pai e larvas,
queimar as lembranzas para esquecer que esquecera decirche que non existes.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário