tormentas

cortanse os fíos coa tiseira desafiada da incertidume,
aínda así, cosigo deixar de ser boneca de madeira
e boto a andar,
xa sen rumbo,
pois ninguén dirixe os meus pes.

máis ti,
agardas ver o movemento lento do meu corpo.
segues coas maus pegadas as madeiras con fíos,
as lembranzas de min.

distraída, mollada e fría
ves as pegadas do que fomos
os seres inhertes nos que nos voltamos
co percorrer do tempo.

agora es ti a que serras as falanxes para fuxir de ti.

eva méndez doroxo