dor de cabeza

estamos aquí, nos furados e os recunchos das folhas,
sen sentido e sen senso, pero na hora do fin do mundo na que a auga zoa con tanta virulencia
que non chego a sentirte.
non podo máis que remexerme na lama, seguir movendome infinitamente,
na humedade que me cala os ossos diantre dunha velha fábrica de coches.

se sigo aquí dez segundos máis vou explotar!

por favor sácame deste espacio no que non me atopo a min mesma
no que ser non é ser,
no que trilho os dentes como maís no muínho.

sendo só farinha molhada na longa noite da vida.