tartaruga amb maduixes

novamente fluo polo río-lume,
as túas verbas queimanme a gorxa,
desalentan a paixón.

derréteste na suavidade dun agarimo impronunciado,
baixo miñas xemas calóricas fundes túa polpa vigorosa.
somos aristócratas dos sabores,
os inauditos captores de sutileza.

abre un pouco máis a boca,
deixame entrar,
pousate en min e flue da necesidade mesma do incomprensible.

eva méndez doroxo