banquete de ninfas.

caes eterno nas sutilezas doutras ninfas,

percorres con tolemia os seus beizos,

morres nunha pel non tan allea.

a maxía levoute preso dunha versión distorsionada de realidade.

observo a dor no meu peito,

nas miñas maus desertas,

nos cantis deste corpo que me contivo e que xa non consigue reterme.

como unha pantasma persigo as pegadas desas ninfas desexadas,

deses corpos xélidos nos que fun perdendo, sen sabelo,

a posibilidade dunha historia ficticia que me aproximase á liberdade.

ti, inxenuo cazador de negacións eternas,

agardas, no camín, para ser deborado polas paixóns dunha ninfa,

que, tal vez, algún dia contivese a miña esencia.

eva méndez doroxo.