atorméntame non verme reflectida no teu ser.
rexurdir da NADA que conten toda a miña vida.
ser inequivocamente o absurdo, ao precisarte.
visítote co meu pensamento podre.
intentando achar o que significa esta néboa que me cubre a alma.
non pretendo ser o positivo do camín,
tampouco negarme quero.
so desexo atoparme escrita en tinta violeta nas páxinas que amosas.
inscribirme en vermello preservación no teu fondo negro,
que me linkes exhausto sen gastar meu reflexo de nós en ti.
suprimida me atopo cando te consulto.
esquecida nun recuncho da incertidume.
antes agradecíache a ambigüidade coa que me reprimías.
hoxe liscar dentre as miñas pernas quentes non é xogo rexeitado,
se non dor contida entre verbas impronunciadas.
son pudor e bágoas,
salitre nun mar de madeira caída.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário