esquelete fluorescente perceptible na noite pecha.
cargo nas miñas costas a mirada inquisidora dos que me xulgan.
non me chamaron a xuízo mais impunemente sometéronme á cadea.
desequeinme angorde na indiferencia de quen sabe mancar co verbo.
non pretendo berrar na necrópoles,
nin escarvar, coas unllas gastadas, a madeira da caixa que me fixeron.
o diálogo só serve a mil tres centos quilómetros baixo terra.
os cocos voráxines aceptan miña carne sen condicionamento.
non xulgan quen e qué fun.
nutren seus estómagos famélicos e escoitan pacientes a xustificación do meu silencio.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário