a carne fría

sodomizada polas lembranzas na pel,
enróscome nos dedos sen unllas que me brindas,
para encherme de vida:
ciclo ingrávido no que todo existe
antes de nós, despois de min.

sen plurais o sentido absurdo da realidade destecida
na profundidade do meu atlántico.

perdinme nesta claridade e meus berros
afogaron o que quixen decir,
só quedan anacos retallados dunha ilusión no chan.

tabilhona