atérrame

as críticas. éncho a caveza delas. empezo o dialogo dende o silencio: escoito.
a respiración: - penetra nas cabidades duns oidos xordos,
mira para o lonxe. criatura sen pel na que mecerme-.
superpóñome a min mesma. eclíptica e surreal.

¿oiches meus pensamentos nalgún momento?

atérrame a idea de seguir apegada a uns dedos metálicos,
hiperconductores e ríxidos que suprimen a liberdade de expresión: o silencio.

momento algorítmico de deconstrucción real. pouso os pensamentos na distacia que nos atrae.
xestiono o movimento coa lentitude de quen quere ser descuberta.

eva méndez doroxo