non quero que me observes

As etiquetas que descoñezo son ferramentas das bocas que me xulgan. Atentas miradas caen sobre estes versos que afondan no mapa interno de ceros e uns no que cae a desesperación da que escrebe no soño interrumpido.
Somos navegantes planetarios, astronautas de mazá e plátano nun universo atemporal.

Cando creo ter descuberto todo, aparece na miña irrealidade a imaxen difuminada dun individuo sen corpo.

Hoxe cortei o pelo. Unha Sanson feminina. Unha musa desfigurada tras os leds númericos dunha interacción irracional.

Óllome no espello e agardo que unhas maus se deslicen pola miña cabeza calva, pola corteza montañosa desta pel espida que espera noctámbula un alento alleo para volver a brotar.

Suprimo a dulzura nos encontros. Mostro as cicatrices antigas, os tatuaxes aínda sangrantes e os dentes arrincados.
Eles non se espantan.
Aproxímanse crédulos. Lambes as feridas que amoso, acaricianme o pelo no chan.
Miran o obsceno e irreal, o oasis do seu deserto diario.

Recollo os cachos de min_a pel señalada, o que queda de pelo a dignidade, a soidade...
Contemplade a creación do ser que vive na coba, que oubea na noite e que molla os beizos na inmensidade das verbas.

eva méndez doroxo