surfeo polo cantil da cordura, xogando no fío da navalla, na estrada sen liñas.
completas a ausencia de reflexión.
tumbada a ezquerda de min mesma vexo o reflexo do que fun.
unha muller compensada,
duas pernas lónxe do peito circular.
teño dous botons metálicos por ollos,
contemplo o ruído,
vexoo pasar,
acaricio a súa rugosidade profunda,
resgo a vida coa impronunciable verba que me separa de min.
sorbo o alimento líquido,
a velocidade textil rómpeme os matices.
son uns beizos cosidos,
a furia contida nos cantís da humanidade.
eva méndez doroxo
1 comentário:
Moi bo, parabéns polo poema, cada vez mellores. Un saúdo.
Enviar um comentário