descontruíndo-nos

surfeo polo cantil da cordura, xogando no fío da navalla, na estrada sen liñas.
completas a ausencia de reflexión.

tumbada a ezquerda de min mesma vexo o reflexo do que fun.
unha muller compensada,
duas pernas lónxe do peito circular.

teño dous botons metálicos por ollos,
contemplo o ruído,
vexoo pasar,
acaricio a súa rugosidade profunda,
resgo a vida coa impronunciable verba que me separa de min.

sorbo o alimento líquido,
a velocidade textil rómpeme os matices.

son uns beizos cosidos,
a furia contida nos cantís da humanidade.

eva méndez doroxo