atácame

agardo a cóncava forma das túa liñas.
presa da insustanciabilidade de non terte,
peregrino por desertos de letras
como meiga iniciada na recolección de vivenzas.
imaginario esquecido: o noso corpo tremendo, desesperado.
atravésame coas palabras pronunciadass ao carón da orella,
na miña esencia,
alí onde ninguén máis pode escutialas.

eva méndez doroxo