tartaruga

infinitas falanxes percorren
os camiños da miña ansia.
agonizantes alentos
infrinxen as leis
do anonimato para pousarse
nas liñas que me configuran.
aprendo a estar calada,
sentindo como tea que os ollos
se me craban analiticos e fríos,
alleos a toda eu,
nunha incongruente forma de min.

eva méndez doroxo