litografía dun adeus

quedei aberta.
polos furcos escápaseme a vida.

ti, pétreo, agardas cos feitos se calmen,
óllasme sen verme.

cada gota de sangue que abdíca do meu corpo,
aniña na eterna despedida dos amantes.

oscura, entre a neboa dos pensamentos,
imaxino que as feridas non son fondas,
érgome no derradeiro alento,
e crávoche con forza o meu corazón no peito.

eva méndez doroxo