sen sabor

deixaches un rastro de sal.

un momento antes de coñecerte perdinme en min mesma.
cometín o erro de crer no que sabia.
pensein que podía voar,
ca liberdade era a expresión dos olores do sangue.

corrín tras de ti, sen darme conta, ollando ao redor con lentes máxicas.
respostein preguntas co sorriso de saberme verdadeira.

agora, inspecciono as pegadas do salitre na miña pel de espello.
reflexiono coa cabeza ovillada nas pernas,
simplifico o coñecemento e escoito á intuición dos meus ollos.

recordo o que me explicaches, lembro cada silencio, cada pausa para coller ar,
mirándome entregado,
falso e degarrador nos teus beizos.
raposo morto coa pita na bandouga.

eu, labrega dos sentidos, penseinte morto e acariciein teu pelexo, biquein teu fuciño - aínda húmido-,
colocando túas patas xuntas erguinme e vinte fuxir.

de pé, incrédula do milagre, véxote aínda fuxir.

eva méndez doroxo