concordia

morna olleo a brancura das paredes que me percorren.
doeme o corpo nesta soidade anhelada na que me atopas.

entendinme ser ilimitado, condeado a incomprensión nunha terra chea de alentos que nos abandoan.
ninguén pode entender as verbas impronunciadas do espíritu ceive que non se deixará atrapar.

fuxín a un lugar onde o alimento escasea.
corrín ao redor da lúa, espida fun o seu espello, a pel onde ollarse sempre fermosa.
dormín entre as lobas vellas en covas inescrutables baixo as cidades.
sigo surxindo dos lamentos dunha voz grave e masculina que me somete á cadea de min mesma.

lembro o día no que se abriron as pechaduras e seguín inmóbil, ollando para el sen ser capaz de mover os músculos que permiten correr.
esquecidos os olores a terra mollada e mofo, o sabor de vainilla... sigo, atrapada nunha inmobilidade de non comprendo.

eva méndez doroxo