sexta-feira, agosto 1

libérame do tempo

neso que chamamos tempo artellei unha vida.
subinme ao carro das estratexias, como o resto de cíborgs.
rexinme polas normas da escrita: amei sen ser amada,
redibuxei as liñas continuas da casa, metinme nela, servín unha infusión quente a quen non me quixo.

vivín na mediocridade do tempo, nunha dimensión hiperbólica onde nunca souben se as palabras ían con "v" ou con "b".

agardein as canas e as enrrugas, os ollos sabios da vellez.
agardein a felicidade do que sabe, non por feliz se non por atoparse ao final do calvario.

mírome cada noite no espello, na oración do meu compañeiro silencioso.
non vexo máis co mesmo rostro de hai anos.
a sabiduria escurriuse polos regos sen semente do meu rostro.
a felicidade deixou imprenta na miña pel pencosa, descuberta demasiado tarde, cando outros ollos miraban por ela.

quero desaparecer, reconfigurar esta inexistencia para facerme tanxible a min mesma.
ser unha masa de experiencia só conduce a inventar historias, a ollar o pasado (outro invento terrorífico da humanidade), e morder os dedos por non poder desvivir o anhelado.

eva méndez doroxo

1 comentário:

Ni disse...

Olá Eva!
A couve penca é a couve portuguesa, também chamada couve-troncha, versão de Chaves (ou pelo menos foi assim que as minhas informantes a definiram!). Se quiseres sementes é só avisar. Eu envio-te! :)
Bicos!

Free Counter and Web Stats