medo

apodéraste dos meus teixidos acuosos.

quero pechar os ollos.
sentir ca miña corporeidade se funde co irreal.
non voltar a ser eu.

desexo cos pedazos do pasado,
a impresión irracional de experiencias se borre.

morro para non sentirte en min,
obrigada a alonxarte,
aparto as lembranzas e cuspo indiferencia.
ansias de non terte coñecido.

aínda así estás,
es.
existes en todas as células que me compoñen, na memoria xenética da arquitectura toda.

escapar de ti é a deconstrucción da existencia,
retroceder en e sobre min para impregnarme de descoñecemento: sabia sagrada que fervendo anhelo.

eva méndez doroxo