faro.

es o náufrago que as miñas bágoas non conseguiron afundir.
moras nalgún lugar entre a néboa e o meu ollar,
perto de abondo para que te sinta moi lonxe,
lonxe de abondo para que coles na miña lembranza,
nos meu agarimos da noite.

alumeo furtiva dende os cantís que foron refuxio
de palabras e xestos, de xemidos contidos,
de salitre e rencor,
de esquecemento e tempo.
de corpos salvaxes xogando nas ondas dun infinito efímero.

eva méndez doroxo