declaración de principios

Sorpréndome a min mesma escribindo sen parar como unha máquina incapaz de pechar uns ollos inexistentes.
Descubrín que máis alá do meu ordenador existe un mundo cheo de vida.
Ese lugar que algúns chaman mundo e que está lonxe de ser un lugar-espacio sinxelo. Os parámetros da realidade mudaron. Hoxe, como xa dixen hai tempo, as etiquetas están perseguidas. Inxustamente xulgadas coas vehemencia dos que foron feridos polo seu uso.
O exercicio consiste en recuperar, rehabilitar tantas palabras maltratadas... Violencia no xénero, no emprego, na historia.
Quixera ser só as letras que me definen. O conxunto de adxectivos que un día calquera quixen conter na miña biografía, nos ollos alleos que me miran interrogantes. Pero son carne, pel e lembranzas. Un lugar onde repousaron amantes aturdidos antes de partir cara a súa propia vida.
Unha pel onde se detén o vento antes de seguir a viaxe cara o norte, mudando os rumbos dos que como eu, hoxe escriben cómodos dende butacas vermellas de teixido maforento e cheiro a viño.

Compréndome na inexistencia absoluta de identidade, coñecemento ou eternidade. Acepto a diferencia que me asemella en demasía a todos os que repugno, aos que odio e me rexeitan. Son unha bagoa non derramada nun ollo que non é meu. Un coitelo chantado a traizón nun peito despexado e deséxante de ser atravesado.

Consumo unha vida máis sen entender que non son eterna. Cando lembro quen fun antes de deitarme na mármore e pechar os ollos, xa volto estar atravesada polo aguillón do ferro dunha nova vida, que inevitablemente me esquece de min mesma.
Mórbida danza macabra na co canibalismo de personalidades extermina o individualismo do ser agónico que me conten.

Tabilhona