acortando distancias coa morte

precipítome á profundidade dun agarimo que me é alleo.
deslízome polo fío da navalla da incomprensión: absurdo boneco que me ollea, sorrindo, dende a comodidade do inanimado.

preferín morrer na loita,
no dinamismo da esencia,
antes que vivir eterna, adorada e pétrea nuns beizos descoñecidos.

eva méndez doroxo