tormentos

non teño conciencia de aprender.

composicións sen sentido aturdenme na obliga de vomitar o mundo de letras, pero non escribir.

paso os dias ollando o blanco.
deborando as liñas diminutas de insectos que me transfiren saber,
ou eran dúbidas?.

nunca reflexionada,
sempre no impulso quente do sangue que mana por beizos sedentos.

aburrida,
incomprendida,
desmemoriada nun futuro que me repele, sen pasado ao que referirme, sen conciencia de presente.

soan as luces coa estridencia dos pensamentos: bonobos fornicando, relacionados na pansexualidade que acontece unha ferramenta social que non somos capaces de descifrar.

afondo no blanco.
durmo.

sen grandes pretensións escribo uns puntos suspensivos nun formato codificado.
comunicamos?_

tabilhona.