na oscuridade do ser

técesme na licuosidade dun agarimo impronunciado.
mergullados no desalento dos laberintos de pel deboramos os latexos,
incomprensibles batémonos baixo a mirada atenta dos insectos noctúrnos,
carroñeiros que esperan ca desesperación se apodere de nós.

un xemido contido penétranos os tímpanos,
esmáganos as linguas no fluir aterrador do solpor.
reflexase o lúar en nosas inmobilidades,
corrompémonos na textura afrodisiaca e deixamos cas efímeras coman nosos praceres.

eva méndez doroxo