na cociña da alquimista

o sabor a doce éncheme o nariz,
penetra os teixidos brandos da miña memoria,
viaxa entre os dedos e os dentes
para intalarse no fondo do imaxinario
que significa non terte.

aprendo, na distancia,
as formas do son da túa voz
petando contra os meus ollos,
mollados aínda pola ausencia.

a boca derrétese ao probar
as minúsculas particulas cobrizas
que tinguen a noite.

entre gotas de chuvia agardo
compartirche o doce co enche todo.

eva méndez doroxo