nunca antes

mordín as verbas mentras saían da miña gorxa.
rozando o invisible,
aproximeinme aos cantís da mácula.

son a fada que me observa,
instalada na dimensión adversa,
onde nunca antes naide andou.

esbaro pola liña recta,
algo inclinada,
oblícua,
que me pretende guiar
neste percorrido absurdo á cordura,
esa agónica compañeira de viaxe,
que há anos quedou encorada no fondo
da miña existencia prosaica.

eva méndez doroxo