angola

ao meu bem querido IbnLuanda

déchesme unha fiestra pola que mirar un mundo alleo,
dende a rixidez dos grises
que apagaban meus contornos na maraña de sondas.

vin a través dos teus ollos.
estremecinme con cada caricia que deches a unha pel
que non era a miña.
somerxida na túa lingua quente, desexosa de loitar,
fundinme na inmensidade das ventás que aínda seguen abertas,
polas que non vexo.

fáltasme.

quixera ser da cor que ti me ensinaches a mirar,
asasinar con navallas para que me puideses fuxir.
apagar outra vez a luz para aprender a ollar,
sentir os alentos no subsol arrasado.
caras coñecidas que se tornan borrosas.

ergue as persianas,
aprendeme o que ti xa sabes,
deslízame polas sabas que un día foron de outras,
para perdoar que te fuches,
esquecendo a fiestra que mantiña vivo o desexo.

eva méndez doroxo