detrás

cantas veces teño que deixar a larinxe nunha negación que desespera.
na mitade dunha estrada na que só circulan pantasmas,
luces que non emiten, só perforan.

unha intersección na que atoparme.
un home.
nada que expresar, pero son esa masa que aplasta o chan.

na outra beira da miña mau,
sangue,
unha muller,
algo que parece que recoñezo, pero non estou seguro,
sigo vendo pantasmas que percorren miñas estradas.

tabilhona