dubido

adicado a tod@s aqueles que comprenden máis alá das palabras, que son capaces de sentir as bágoas alleas como propias.

esta poesía nace duns dedos que non son meus pero teño o privilexio de que katagorri29 co escribiu me permita penduralo aquí. grazas amor ;)

Dubido de ti.

Dis que sempre dis o que pensas.

Non é certo.

Cecais é o que pensas para enganarte, pero non o fas.

Dis o que pensas que a xente quere oir

Iso non é dicir o que pensas.

Dis o que pensas que lle vai dar pracer á xente.

Iso non é dicir o que pensas.

Preocúpaste polo que pensa a xente de ti.

Iso non é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é abrirse,
a veces ser torpe,
non ter medo a que se vexan as túas feridas ou tamén as túas valentías.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é respeitar aos demais

porque en ningún momento os estás enganando.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é atreverte a decirlle a verdade a un amigo,
sabendo co vas ferir.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é falar con franqueza, sin deixar de dicir algo polo que poida pensar de ti a xente.

Iso é dicir o que pensas.

Dicir o que pensas é ser valente, bon, respectuoso e con amigos de verdade (os do corazón, os que sempre están aí), porque sempre lles dís o que pensas.

Isto é o que penso.

Cando decidas dicir o que pensas, non estou segura de que poidas aínda atoparme

Isto é o que penso.

katagorri29