titella

misturada co ferro azul da parede;
puntas redondeadas, dedos que se craban.

corrugadas extremidades nun dia fláccido,
no que remexer as fouces arando cortiños.
un pé.
elemento dócil, brando, sumamente inofensivo.
cuberto con medias de cores, tapiz de brancos e negros,
mofa do cárcere que me acolle.
non dubido empregalo para escalar.
subir aos dedos emerxentes da parede,
agarrarme ao ferro,
rachar o branco e subir.
ascendendo ao infinito.
onde as palabras designifican,
deconstruense os medos
e arranxase o agotamento.
aquelo que non me deixa pensar,
que me move en parábola continua,
na reiteración que exaustiza o pensamento
para escravizarme a dedos que son de plástico,
formato do hoxe, aquel infinito que alcancei
e que sigue sendo prisión do coñecemento ao que chegar e non vexo.

eva méndez doroxo