sexo sen nova iorque

desprázome nas noites molladas que tingues de verde
ao presionarme baixo teus dedos de papel.

aniquilantes furados na parede,
testemuña silenciosa da miña continua execución.
afogada en bágoas que se derraman cara a dentro,
para non darche o pracer de verme perecer baixo teu.

liñas infinitas de xemidos na inmensidade dun universo
que me é alleo. sinto tremer a cama nos teus pes.

cando pechas a porta, os agarimos transfórmante nunha besta,
que amo, que temo, que me fai perderme na lámpada que colga do teito.
o único lugar no que non me podes atopar.

eva méndez doroxo