de Deusas

infancia de corpos mesturados por mar,

terra, ar.

empezamos a andar xornadas imposibles de concluír,
distancias creadas para Deusas,
nas ca unidade de desprazamento mortal é infinito.

xogos de morte;
xiramos noutro idioma,
pretendendo esquecer a distancia andada,
rexurdimos coa forza dunha esponxa carbonizada,
intento absurdo de burlar o destin.

pes cheos de ampolas.
paraxes interminablemente andados por miles antes ca nós.
ao final do camiño unha esperanza,
un futuro que semella distinto;

encasillada nun medio de transporte máis veloz
pretendo alcanzar as Deusas,
que camiñan tranquilas nunha paralelidade que non vexo.