alentos que invaden miñas falanxes.
costelas do agotamento no que pousar un ollo,
interrumpindo a inocencia con fusilantes risas.
demoníacos agasallos de linguas que non coñecemos,
xiramos nas norias dunha escura brétema:
inverno incoherente no que mesturar pétalos vermellos e desniveis cromáticos.
no fondo das teclas acho as faragullas da vida que percorreron outros,
vestixios de pelexas interminávels,
guerras de sal e carmín,
no que as ras só poden observar tranquilas dende a cornixa do seu croar.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário