sen titulo

no século onde non hai escuridade,
mundo en que a fame son imaxes nun televisor,
os seres que habitan na riqueza medran longos,
sen máis preocupacions que inxerir tranquimacin.

os vagons rebosan corpos brandos,
embutidos en mil abrigos,
mosaico de vidas baleiras.

unha nena, luz de inxenuidade, aínda non demasiado branda,
aínda non demasiado intoxicada pola polución das desideas,
corre tras unha folla de papel.
rápida recupera o anaco de vida que representan as letras,
sendo pisada por homes e mulleres que non ollean.

eva méndez doroxo