conmutamos en rugosidade:
dilución de agarimos destructivos;
equipamento de teus dedos.
non abonda a confusión da noite
para deixar de verte.
soños de humidade híbrida contraen miñas pernas
reténdote dentro de min.
non podo demóstrache os erros,
nin conseguir que miña pel percorra túa sangue.
Bébeda de min, esta vez aseguro:
son individuo.
innomeable ser que pode definirse baixo o análise exhaustivo.
unha lente vítrea que se crava en min para explorarme.
a miña existencia toda é aporía,
o sen sentido que ten resultado na nada que me define.
unha intrinsicidade da resposta absurda
no día a día.
compenetración de pensamentos,
fan hoxe que os interruptores nos volten a conmutar
chegando así ao punto de inicio,
aquel no que sen ideas nos aproximou,
construímos a utopía e adubemos incansables.
chega a hora de que miñas pernas cedan,
que meus ollos baleiros enchan as cunchas craneoreas
na catedral do pensamento,
para así atoparme sen circuítos,
conectada a min mesma,
monstruo que aprendín a recoñecer no espello.
flexiono miña rixidez equívoca
e ascendo do irreal ao plan no que comparto
recoñecemento con todos os monstruos deformes.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário