exposta no chan a ímpudica realidade dos zumes espolvoreados con canela
e do outro lado do espello, mármorea e transparente, a figuración do que acontence.
non hai expresión de silencio auténtica.
as verbas invaden cada anaco da inconsciencia para fluctuar e expandirse.
nós só podemos medrar na concentración intrínseca dos ollos pechos.
desexar cas raíces das árbores un día calmen os berros internos liberando a pudredume existencial.
pero non podemos escapar de nós mesmos.
tabilhona
Sem comentários:
Enviar um comentário