capturada

sigo viva.

seino porque a presión dos dedos faime xemir.
supuro líquido por todo o que antes era o meu corpo.
vexo meus miolos escorrerse pola baranda de ferro.

fun o maná dos corvos, vestidos de amarelo, que se apresuraron en recollerme do chan.

agárrome á cadea de verbas incomprensibles que reconstruen o meu cadro clínico,
a miña incomprensible e irritante maneira de represión vulgar.

ollo para os textos que se representan en imaxes dixitais,
aspiro o alento dunha recóndita rexión-mar, que chaman psicósis paranoide.

sinto como me apertan as descárregas de sal,
vomito os fluidos sanguineos na taza branco-nuclear.

desgarro a visión abrupta na que afondar miñas queixadas famélicas.
ordeo a este corpo desmembrado que execute un derradeiro esforzo para poder escapar.

invádeme a incertidume mentras olleo o meu cerebro no que semella unha mesa de operacións.
extírpanme as ás.
cósenme e deixanme seguir vivindo.

no reflexo do espello hai unha pelicula grabada,
é a única proba que teño: un dia quixen ser libre.

eva méndez doroxo

medo a liberdade filo-café boiro