Morte á Vida

Ocúpasme o espazo da realidade efímera na que falamos entre pementa carmesí, no resplandor que taladra as córneas.

Corrómpo a imaxinación cando te vexo erguido e metálico do outro lado do espello, contido por un parasol que filtra a chuvia.

O vexetal que nos habita empeza a secar, arríncanos a savia purpúrea da segunda pel, a que doe cando nos mesturamos na contradicción prohibida.

                                      _  Non podo recuperar o alento.

Conseguimos sobrevivir ao xeo, afondar nosas pernas de sal na auga fervendo e resistir os berros da morte.

Ímos arando a terra sangrante das íalmas femias. 

As tempas que arderon entre nós.

Compostas da memoria das que foron fundidas e deberodas, nós as que perduran no tempo.

eva méndez doroxo