386

odieinte,
aínda te odio.
podería conxugar o verbo en todas as súas formas
pero non mudaria a esencia do que sinto.

ollo teu reflexo,
contemplo as letras impresas na miña dermis e ruxo.

émito o son das bestas féridas de morte que atravesan o deserto de rochas.
cónsumome na irracionalidade dunha inexplicación orgánica.

no mesmo punto onde os pronomes ferven intrépidos
érgome esquecida na túa boca,
odiandote...

eva méndez doroxo