enténdome como forma extensible do apocalipse crítico.
pegadas dunha inexistencia.
suma finita de vidas que analizo coa lente dos ontes.
ronqueiro que adapta seus dentes aos regos dos abrigos que albergo.
son a exiliada de min mesma,
a muller que non ten ollos pero aínda pode ver.
unha loba desorientada que brinca sobre ela mesma na pesquisa da tribo.
o coiro curtíuseme coas bágoas de todas as horas sen medo,
coa fricción duns dedos que viven a quince mil quilómetros, dentro de min.
aproximación dun léxico pobre e ermo que non precisa máis para expresarse.
eva méndez doroxo
Sem comentários:
Enviar um comentário