cachelos

centrífuga e erronea, accedo a ti.
acaricio a liña deserta na que me abandoache.
non alento.
morta e suspendida na fríaldade dos silencios, sóñote.

es a vella das papas que alumea co seu cu o meu camin,
pero as herbas dispersan túa luz,
non te vexo.

discípula predilecta das fouces dos predadores,
pérdome nunha néboa que non é máis cas bágoas dos ontes.

eva méndez doroxo