bébeda

tornarme pedra desexo,
para que me vexas
en total dimensión.
tridimensional segundo as normas,
infinita segundo eu.

que o gris enfríe túa mau,
aínda quente.

xirar eufórica
dende teus pes ata o peito,
e aniñar no furado
que túas costelas me gardan,
alí onde sen terme teisme,
sen saberme sábesme,
sen sentirme síntesme.
eu,
a pedra infinita que te agarda no mar.

eva méndez doroxo