meridianos

desplazome pola zona horaria do mundo.
bebo os praceres de ser un anaco de pel,
sen forma, sen nome, sen vida,
unha linha que se açula:
o xeito máis rápido de teletrasporte.

Gambia, Sao Paulo, Estambul, Accra...
calquer punto na imaxinación,
nomes de mulheres fermosas,
de vidas corruptas polo blanco,
traficante de azul nun mar de ceros e uns
nos que interpretarte é máis doado que sentirte libre.

Mulheres sen olhos,
son a pel dunha rosca
pola que me deslizo para escapar da minha propia liberdade
que atemoriza as células que componhen o medo
rindose de min en cada click.

sumas e restas nun século no que o tempo non vale nada.
no que a eternidade esmorece como unha faragulha na infinidade
dunha mesa despois do xantar.

sen preguntas e sen respostas
movémonos inhertes de mulher a mulher con diferencia horaria.

Eva Méndez doRoxo